اينكه مدام تو ذهنت بگي " بازم خراب كردي" ازت فقط يه رواني ميسازه كه هيچ شكلي نداره. قبول كن كه اشتباه ميكني يا سعي كن اشتباه نكني. هيچ كدومش راه حل نيست پس بهتره تا صبح گريه كني و فردا سردرد داشته باشي. اونوقت نه فقط خودت بلكه همه باورشون ميشه كه تو ضعيفي.  بعدش نگاه ميكني ميبيني سي و هشت سال كه خوبه حتي هشتادوسه سال هم زندگي كني همين هستي و تغييري نميكني. يه موجودي كه اونقدر درگير ذهني داره كه فرصت تكون خوردن را از خودش گرفته و عملا فقط يه روح بي اثره.  حالا بازم اگر دوست داري گريه كن ، انتخاب با خودته. سعي كن ديگه با مامانت دعوا نكني پس.

من فكر ميكنم داشتن يه اتاق به اسم "خلوت" واسه همه واجبه تا هر وقت خواستن كليد بندازن و درش را باز كنن . حتي ميشه توش صندوقچه اسرار گذاشت كه فقط با سكوت و دقت بشه بازش كرد و گردو خاك را از روش پاك كرد . يه چيزايي توي يه زمانهاييي بهتره اگر كه حتي صداي بال زدن فرشته ها هم حواست را پرت نكنه. انگار رفتي زير دريا و غرق ميشي تو خودت و هر چيزي كه روحت احتياج داره. 

نميدونم چقدر بمونم اما فعلا هستم.